در برزخ فانتزی

این دیه (منظور ماه دی است) یه مقدار کوفتی تر از دی های دیگه است. لامصب یه جور گرد عجیب سستی و بی حالی و یبسی عجیبی رویم ریخته که رغبت هیچ چیز و هیچ کس ندارم. نه حوصله دخترها رو دارم و نه حوصله خوردن و دیدن و خواندن. درس خواندن و کار کردن که حرفش را هم نزنید. حتی هیچ قوه و فانتزی جنسی هم ندارم! همینجور نشسته ام و بوم بیچ بازی میکنم یا اینستاگرام و وبلاگم را رفرش میکنم... آنهم بدون اینکه پستی بزارم یا حرفی بزنم!!! همینجوری منتظرم... بیخودی! که یک طوری بشود و چیزی از راه برسد و ذوق زده ام کند یا حالا به هر صورتی حالم را عوض کند. انگار دیگر از عهده خودم بر نمیاد که حالم رو عوض کنم. چشم امیدم به روزگار است و دنیاو دیگران... صبرکن ببینم؟!! من نشسته ام تا کسی یا چیزی کاری برایم بکند؟! من؟! 

چراغ راهم را گم کرده ام! در تاریکی و یاس و بی تفاوتی محض، نفس میکشم. شبها بیدارم، یعنی خوابم نمیبرد، روزها انگار زیر آبم، چیزها را گنگ و نامفهوم و خیس میبینم... تازه اگر چیزی ببینم؟! سرووضعم برایم مهم نیست، شام و ناهار و صبحانه مفهومش را از دست داده است، اگر چیزی جلویم بگذارند میخورم و اگر نه، حتی سراغش راهم نمیگیرم. حتی یادم هم نمی آید که مثلا ظهر است و باید ناهاری خورد. قهوه و سیگار و پیتزا هیچ وقت تا این اندازه برایم بی مزه و بیخود نبوده است، حتی رغبت آنها را هم ندارم... 

گاهی فکر میکنم کاش جرمی مرتکب شده بودم که سزای آن حبس ابد بود. نه امیدی به خروج و رهایی داشتم ونه آدم تازه و کهنه ای، که بیاید و دستی به سروروی احوالاتم بکشد. من میماندم و کتاب ها و چیزهایی برای نوشتن. حتما التماسشان میکردم که بگذارند تبلتم را داشته باشم تا بتوانم بنویسم. بعد مینشستم میخواندم و مینوشتم و اهمیتی به بدترین دیوارها و وعده های غذایی و آدمها که دوروبرم وول میزنند نداشتم... قلت میزدم وسط افکار سپید و سیاه خودم. در اسارت و بردگی و بدبختی به آزادی و رهایی و خوشبختی فکر میکردم...

آه صبر کنید، حالا میدانم... خیلی از ما آدم ها ترجیح میدهیم در آرزو و حسرت خوشبختی و‌ سعادت و رضایت باشیم تا در خوشبختی و سعادت و رفاه... واقعیت این است که آنچه که به نام خوشبختی میشناسیم و برای خودمان تعریف میکنیم همه لطفش به این است که در خیالمان باشد، نه واقعیت جاری زندگیمان. همیشه آن را با نداشته ها و خلاء هایمان و در خیالمان خلق میکنیم تا در آنچه داریم و میتوانیم بدست بیاوریم.... چقدر ما آدم ها هیچ چیز نمیدانیم!

پی نوشت:

- قیافه اتان را اونجوری نکنید... شما بهتر از من نیستید. یکم به خودتان رجوع کنید... بیشتر در حال خلق فانتزی هستید تا تلاش برای واقعیت!