ققنوس

یادم میاد سالها قبل، احتمالا اواسط سال ۹۰، اون موقع ها که مدیر منطقه ای یه موسسه آموزشی گردن کلفت بودم و از ساعت ۷:۳۰ صبح تا حدود ۹ شب سرکار بودم، همون روزا آرزو میکردم که یه کار کارمندی ساده تر و کم دغدغه تر داشتم و میتونستم حدود ۵:۳۰ - ۶ خونه باشم تا فارغ البال مطالعه کنم و فیلم ببینم و چیزمیز یاد بگیرم. تازه اون موقع هنوز تو وسوسه مسافرت های جورواجور نیوفتاده بودم. مسافرت هامون به روستای آبا و اجدادی من (مرکزکشور) و ولایت بزرگه (شمال) خلاصه می شد. اوج تفریحمون هم هر هفته پنجشنبه شب ها، توچال رفتن با دوستان خانوادگی بود...

اون روزا گذشت... دقیقا اون لحظه ای که اولین بار این خواسته از ذهنم گذشت و اتفاقا بیانش کردم رو به یاد دارم. پشت میزم تو دفتر شعبه خودم بودم و یکی از کارمندهام و دبیر هندسه هم رو به روم نشسته بودن... اون لحظه یک آرزوی بعید و حتی تصور کودکانه به نظر می رسید. دوسال بود ازدواج کرده بودیم و بزرگه از حجم کار من و اوقات تنهایی خودش کلافه شده بود، طوری که یکسال اول زندگیش رو بدترین دوره زندگی متاهلیش میدونه...

و اما حالا...

صبح حدود ۶:۱۵ سه تایی از خونه میزنیم بیرون، فندق میرسونم مهد، بزرگه رو اداره و خودم مدرسه... یکی از سه تا مدرسه ای که دارم. میرم سرکلاس و رشته های مورد علاقه خودمو با حرارت و اشتیاق تدریس می کنم و حدود ۳ میرم دنبال دخترا و حدود ۴ -۴:۳۰ هم همگی با هم خونه ایم! نه رییسی دارم که هی بخواد بهم امرو نهی بکنه و نه درگیر دانش آموز و خانواده و توقعات و مشکلات عجیب و غریبشون هستم. با کمترین استرس میرم سرکار و بیشترین دغدغه ام آماده کردن سوالات یا خلاصه درس و پاورپوینت تدریسمه که انصافا تو ارائه اش زیاده روی هم میکنم.

آررررره ، میشه و شده و من تونستم... از عهده اش براومدم و انجامش دادم.

یادمه سال ۹۵ طرحش رو ریختم. اون زمان که رشته روانشناسیم داشت اوج می گرفت. تصمیم گرفته بودم به تدریج وارد تدریس درس های مرتبط بشم. سال اول خودمو اماده کنم، سال دوم در کنار شغل اجرایی-آموزشیم، یه کمی هم تدریس کنم و در نهایت از سال سوم (امسال) از شغل پردردسر اجرایم بکنم و کلا فقط و فقط تدریس کنم...

حالا خیلی گفتن نداره ولی برنامه ام رو به بهترین نحو عملی کردم. حالا چند ماهی هست که من در هر سه مدرسه ای که برای تدریس میرم یکی از محبوبترین دبیرها  (اگر نگم محبوبترین) به حساب میام. اونقدر با ذوق و شوق میرم سرکلاس که هرروزی که تعطیل میشه حالم گرفته میشه و به هر برنامه اردویی مدرسه غر میزنم که من عقب میوفتم!!!

هنوز که هنوزه باورم نمیشه که تونستم برنامه چندساله ام رو اینقدر دقیق عملی کنم. مطمینا خدا منو واجد شرایط این لطف دونسته که راهم رو هموار کنه. خدا راه های عجیبی رو برای کمک به بنده هاش انتخاب میکنه. سال گذشته بدترین، سخت ترین، مزخرف ترین و اعصاب خوردکن ترین سال کاری من بود. حالا دیگه از گفتنش اجتناب میکنم اما اتفاقا همون گرفتاری های سال قبل منو مصمم تر کرد که برنامه ام رو اجرا کنم و ققنوس وار اجرا هم کردم.

دمت گرم خدا، خیلی باحالی ...

 

پی نوشت:

- اگر منتظرید بگم چه اتفاقاتی در این یک سال و خورده ای افتاده... راستش اصلا خوب نگذشت. سخت و عذاب آور بود اما دست آخر به نتیجه خوبی رسید... از جمیع جهات.

- میدونم که نظرات مشعشع من درباب زندگی و همچنین شیرین کاری هام خیلی طالب داره، حالا نه اینکه بگم طرفدار، اصولا برای نقد و فحش خوردن خیلی طالب داره... قطعا یکم که یخم باز بشه دوباره شیر فلکه رو باز میکنم...

- من همتون رو گم کردم. اگر دلتون خواست آدرس هم بزارین

- زردِهلو